Τα παιδιά της ζωής (Βιβλιοδετημένη έκδοση)

"Τα παιδιά της ζωής":
Το βιβλίο αρχίζει να γράφεται το 1950 και εκδίδεται το 1955. Είναι η πρώτη μεγάλη συγγραφική επιτυχία του Παζολίνι. Γραμμένο όλο σε ρομανέσκο και γεμάτο από γλωσσικούς ιδιωματισμούς που χρησιμοποιεί ο υπόκοσμος, αναστάτωσε τη φιλολογική ζωή της Ιταλίας του '55 με την ωμότητα του θέματος και το γλωσσικό πειραματισμό της μεταφοράς και αναδημιουργίας της γλώσσας ενός λούμπεν προλεταριάτου, που ποτέ πριν δεν είχε κοιταχτεί με μάτι τόσο παρατηρητικό, χωρίς καμιά διάθεση να καλυφθεί η σκληρή αλήθεια της διήγησης. Η αγάπη, ο οίκτος, η τρυφερότητα και η τέχνη που κρατούν ενωμένα τα διάφορα επεισόδια του βιβλίου τράβηξαν την προσοχή όχι μόνο των ειδικών αλλά και του πλατύτερου αναγνωστικού κοινού.
Το βιβλίο δεν είναι μόνο μια τραγική μαρτυρία των άθλιων συνθηκών ζωής στους "τενεκεδομαχαλάδες" της Αιώνιας Πόλης. Είκοσι πέντε χρόνια αργότερα αναλλοίωτη παραμένει η μαγεία των εικόνων και η πονεμένη ποίηση των παιδιών, των πιτσιρικάδων, που συμμορίες ολόκληρες οργώνουν την έρημο της μεγαλούπολης, βγαίνουν παγανιά τις νύχτες, σ' ένα σκληρό, συνεχές, ανελέητο παιχνίδι με τη ζωή και το θάνατο, που περιγράφεται σε όλη του την έκταση μόνο στο τέλος, όταν ο μικρός Τζενέζιο αφήνεται σιωπηλός να τον καταπιούν τα νερά του ποταμού, με τόση λιτότητα και έλλειψη δραματικότητας ώστε ν' αποκτά σχεδόν τη σημασία ενός συμβόλου. Στα ελληνικά δυστυχώς το βιβλίο χάνει πολλή από τη γοητεία του μιας και το αντίστοιχο φαινόμενο των διαλέκτων δεν υπάρχει. Στην Ιταλία η διάλεκτος είναι μια γλώσσα αυτούσια κάθε περιοχής με δική της κουλτούρα κι ακόμα ένα δικό της κώδικα κινήσεων κι εκφράσεων. Το μόνο λοιπόν που μπόρεσε να μεταφερθεί στη γλώσσα μας είναι η αργκό του δικού μας υποκόσμου και των παιδιών των δικών μας περιφερειακών φτωχοσυνοικισμών. Έγινε προσπάθεια να μεταφερθεί εντελώς όπως έχει στο πρωτότυπο το ηθελημένα ακατέργαστο ύφος του βιβλίου που ξενίζει με την απότομη εναλλαγή εικόνων και δυσαρεστεί με την τραχύτητα της διήγησης. Οι αναγνώστες που έχουν δει ταινίες του Παζολίνι θα βρουν τα αντίστοιχα στοιχεία και στο βιβλίο. Το γράψιμο του, εξαιρετικά λιτό κι ελλειπτικό, έρχεται σε άμεση αντίθεση με τη λαϊκότητα και επιφανειακή χυδαιότητα έκφρασης των ηρώων ενοχλώντας ακόμα περισσότερο τον αναγνώστη που δεν είναι εξοικειωμένος με το συγγραφέα.