ΤΟ ΒΥΖΑΝΤΙΟ ΕΝΑΝΤΙ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΕΘΝΙΚΩΝ

Η Βυζαντινή Απολυταρχία, χρησιμοποίησε το Χριστιανισμό ως πολιτική δύναμη συγκέντρωσης της Κεντρικής Αυτοκρατορικής Εξουσίας, έτσι ώστε όποιος δεν ήταν Ορθόδοξος Χριστιανός στο Βυζάντιο, εθεωρείτο εχθρός του Κράτους και ως τέτοιος ετιμωρείτο με εξορία η θάνατο. Οι Έλληνες Εθνικοί, παρέμειναν μέχρι τον 6ο αι. μ.Χ. πιστοί στο Δωδεκάθεο και αντιμετώπισαν απηνείς Διωγμούς από τη Χριστιανική Νέα Ρώμη (Κων/πολη). Ιδιαίτερα δε οι κάτοικοι και οι Αρχαιότητες της Νοτίου Ελλάδος εδηώχθησαν από τον Αλάριχο και τους Γότθους Χριστιανούς του, το 4ο αι. μ.Χ. Ωστόσο πάντα η Βυζαντινή Εξουσία φοβόταν κάποιον νέο Ιουλιανό. Ο Ιουστινιανός (μετά το κίνημα του "Έλληνιστού / Εθνικού" πρωθυπουργού Θωμά) έκλεισε την Πλατωνική Ακαδημία και εξόρισε τους Επτά Σοφούς νεοπλατωνικούς στην Περσία. Το έτος αυτό, 529 μ.Χ. θεωρείται ως το τέλος των Εθνικών Ελλήνων στο Βυζάντιο, αν και οι Μανιάτες εκχριστιανίστηκαν μόλις τον 10ο αι. μ.Χ. Επίσης, το έτος 539 μ.Χ. ο μέγας διώκτης των Ελλήνων Εθνικών Ιουστινιανός, ιδρύει το θεσμό του Ιεροεξεταστού (Quaesitor) δίνοντας το έναυσμα στη Βυζαντινή Ιερά Εξέταση και στα ολοκαυτώματα των αντιφρονούντων στον Ιππόδρομο της Κων/πολης!