ΕΥΡΙΠΙΔΗ: ΤΡΑΓΩΔΙΕΣ

Ευριπίδης ο Μνησάρχου, ο τρίτος, μετά τον Αισχύλο και τον Σοφοκλή, από τους μεγάλους τραγικούς της αρχαιότητας, γεννήθηκε στη Σαλαμίνα, στα χρόνια που σημαδεύουν τη μεγάλη πορεία της Αθήνας προς το απόγειο της δόξας της, πιθανώς το 484 π.Χ. Γόνος αριστοκρατικής οικογένειας, κατείχε σπάνια για την εποχή του βιβλιοθήκη, μελέτησε πολύ, άκουσε τη διδασκαλία φωτισμένων φιλοσόφων, του Αναξαγόρα, του Πρόδικου, του Πρωταγόρα, συνδέθηκε με τον Σωκράτη, απόχτησε γνώσεις, ακόνισε τη σκέψη του και καλλιέργησε την αισθητική του (νέος, είχε ασχοληθεί και με τη ζωγραφική). Πνεύμα ανήσυχο, νους κριτικός, χαρακτήρας μονήρης, αγαπούσε να εργάζεται σε μια σπηλιά της Σαλαμίνας που έβλεπε προς τη θάλασσα. Μετά τον υψιπετή, τον προμηθεϊκό Αισχύλο και τον λυρικό, "αττικό" Σοφοκλή, ο Ευριπίδης υπήρξε ο κατεξοχήν αναλυτής της ανθρώπινης ψυχής, ο ρεαλιστής ζωγράφος των παθών, "ο από σκηνής φιλόσοφος", όπως χαρακτηριστικά αποκλήθηκε, αλλά και ο νεωτεριστής της τραγωδίας. Είναι ο ποιητής ο περισσότερο "κοινωνικός". Παράλλαξε τους μύθους ώστε να είναι προσφορότεροι για το ηθικό δίδαγμα και εισήγαγε αρκετές καινοτομίες στη σκηνική παρουσίαση, όπως είναι, λ.χ., οι πρόλογοι, τα "εμβόλιμα" (όχι αμέσως σχετιζόμενα με το θέμα) χορικά, "ο από μηχανής θεός". Στην Αθήνα αντιμετώπισε συχνά την άρνηση, ακόμα και τη χλεύη (από τον Αριστοφάνη, λ.χ. με τους "Βατράχους" του. Κατηγορήθηκε για ασέβεια, για μισογυνισμό).