Η ΚΥΡΑ ΤΡΙΣΕΥΓΕΝΗ ΚΙ ΑΛΛΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ

Η Τρισεύγενη ήταν γιάτρισσα με τόνομα. Λίγα βότανα γνώριζε μα και σε λίγα είχε εμπιστοσύνη. Ένα κι' ένα: για τα μάτια, για το στομάχι, για την καρδιά, για τη χρυσή, για την φούσκωση και για το ξορκισμένο κι' αμνημόνευτο: το χτικιό.
Και να δης που τα βότανα πήγαινε και τάβρισκε μοναχή της, κ' είχε ξεχωριστά κουτάκια για το κάθε ένα από δαύτα: για του δράκου το κέρατο, της λάμιας το νύχι, των εφτά αδελφών το αίμα, το φεγγαρόχορτο, την τάτουλα, το μαρμαρόχορτο, το νυχτεροβότανο, το χελιδονόχορτο, το κορακόχορτο, τον χαμολιό... ως και μελιτήρα του θυμαριού είχε. Μα την μαγγούτα -αγύρευτη νάναι- που μια φορά μονάχα στη ζωή της την έδωσε, σ' ένα γέρο που βασανιζότανε μια βδομάδα για να βγη η ψυχή του, την είχε κρυφά και παράμερα.
Μπορούσε σαν έπεφτε στο χέρι άλλου να γίνη μεγάλο κακό με δαύτην.
Το παληό καιρό όμως, που την έδινε το χέρι της πολιτείας, κακούργημα δεν ήταν: μα τότες βλέπεις λεγότανε κώνειον, δεν λεγότανε μαγγούτα. [...] (Από την έκδοση)