ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΟΥ ΕΑΥΤΟΥ ΜΟΥ

Υμνώ τον εαυτό μου,
Και καθετί που νιώθω θα το νιώσεις και συ,
Γιατί κάθε μόριο δικό μου είναι και δικό σου.

Την ψυχή μου αβίαστα καλώ,
Σκύβω αβίαστα και νωχελικά... σε μια λόγχη
θερινής χλόης εστιάζοντας.

Σπίτια και δωμάτια είναι γεμάτα αρώματα...
τα ράφια είναι γεμάτα αρώματα,
Εισπνέω το άρωμα, είναι οικείο και μου αρέσει,
Θα μπορούσε το απόσπασμα να με μεθύσει, αλλά
δεν θα το επιτρέψω. 

Η ατμόσφαιρα δεν είναι άρωμα... δεν έχει
τη γεύση του αποστάγματος... είναι άοσμη,
Θα τη γεύομαι για πάντα... είμαι ερωτευμένος 
μαζί της,
Θα πάω στην ακροποταμιά του δάσους, θα βγάλω
τη μεταμφίεσή μου και θα γυμνωθώ,
Θα είμαι σε άμεση επαφή με τον αέρα, σκέτη απόλαυση.