ΡΩΜΑΙΚΕΣ ΕΛΕΓΕΙΕΣ (ΔΙΓΛΩΣΣΗ ΕΚΔΟΣΗ, ΕΛΛΗΝΙΚΑ-ΓΕΡΜΑΝΙΚΑ)

XI
Σε σας, ω Χάριτες, θέτει τα λίγα φύλλα του ένας ποιητής
Επάνω στον αγνό βωμό, μαζί με μπουμπούκια τριαντάφυλλα,
Και το κάνει αυτό με θάρρος. Ο καλλιτέχνης χαίρεται
Το εργαστήρι του, όταν πάντα σαν Πάνθεον φαίνεται ολόγυρα του.
Ο Δίας χαμηλώνει το θείο μέτωπο, και η Ήρα το υψώνει·
Ο Φοίβος προχωρά, τινάζει το σγουρομάλλα κεφάλι·
Η Αθηνά κοιτάζει κάτω αυστηρά, κι ο Ερμής, ο ελαφρός,
Στρέφει στο πλάι το βλέμμα του, πονηρό και τρυφερό μαζί.
Στον Βάκχο όμως, τον τρυφερό κι ονειροπόλο, η Κυθέρεια σηκώνει
Βλέμμα επιθυμίας γλυκιάς, υγρό και στο μάρμαρο ακόμη.
Την αγκαλιά του νοσταλγεί, και μοιάζει να ρωτάει:
Δεν θα 'πρεπε ο γιος μας ο λαμπρός στο πλάι μας να είναι;
(Από την έκδοση)

XI
Euch, o Grazien, legt die wenigen Blatter ein Dichter
Auf den reinen Altar, Knospen der Rose dazu,
Und er tut es getrost. Der Kunstler freuet sich seiner
Werkstatt, wenn sie um ihn immer ein Pantheon scheint.
Jupiter senket die gottliche Stirn, und Juno erhebt sie;
Phobus schreitet hervor, schuttelt das lockige Haupt;
Trocken schauet Minerva herab, und Hermes, der leichte,
Wendet zur Seite den Blick, schalkisch und zartlich zugleich.
Aber nach Bacchus, dem weichen, dem traumenden, hebet Cythere
Blicke der suben Begier, selbst in dem Marmor noch feucht.
Seiner Umarmung gedenket sie gern und scheinet zu fragen:
Sollte der herrliche Sohn uns an der Seite nicht stehn?