ΠΟΙΗΤΙΚΕΣ ΣΥΝΟΜΙΛΙΕΣ

Στις περισσότερες περιπτώσεις το βασικό κίνητρο είναι ο θαυμασμός για το έργο των ξένων, έργο εμβληματικό, που μπόρεσε να εκφράσει, με όρους αξιώσεων, κάποιες πρωταρχικές, πανανθρώπινες καταστάσεις, αποτελώντας σημείο αναφοράς για τους επερχόμενους. Όμως δεν είναι ο θαυμασμός ή η εκλεκτική συγγένεια τα μοναδικά ερεθίσματα κάποτε είναι και η ίδια η ζωή των δημιουργών, ο μύθος που την περιέβαλε, ή, ακόμα συχνότερα, η ιδεολογία που καθοδήγησε τα βήματά τους. Αυτό εξηγεί και το γεγονός ότι μπορεί να συναντάμε, σε συλλογές και ανθολογίες, ποιήματα για ποιητές άγνωστους ή ελάχιστα γνωστούς, ενώ απουσιάζουν κάποια που εύλογα θα αναμέναμε, για πολύ γνωστότερους και καθιερωμένους. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Γιατί ένας ποιητής μιλά για έναν άλλο ποιητή; Μια "αρχέγονη" τέχνη όπως η ποίηση μπορεί κάλλιστα να επιτρέπει και τα δύο: αφενός, μιαν αντίληψη για την εκ του μηδενός προσωπική δημιουργία, όπως αρμόζει στην παρθενογενετική, έστω "θεόπνευστη", ιδιοφυΐα του "ποιητή-δημιουργού", και, αφετέρου, μια εμμονική σχεδόν αναφορά στην ποιητική παράδοση, στους μεγάλους ομοτέχνους, η "βαριά σκιά" των οποίων βολεύει και νομιμοποιεί. Βέβαια, οι λόγοι για τους οποίους ένας δημιουργός, σε μια τέχνη τόσο "εγωτική" και "ναρκισσιστική", καταφεύγει σε κάποιο ηχηρό όνομα ομοτέχνου ποικίλλουν.
Μέσα στο βιβλίο, για παράδειγμα, μπορούμε να εντοπίσουμε διάφορες περιπτώσεις αυτής της ακαταμάχητης διακειμενικής επιδημίας «με ονοματεπώνυμο». Αν ο Δροσίνης αναφέρεται στον Φρανσουά Κοππέ, είναι γιατί συγγενεύουν ως προς τη θεματική του «ταπεινού και του απλού». Αν ο Βάρναλης αναφέρεται στον Πιέρ ντε Ρονσάρ, είναι επειδή ο τελευταίος ταιριάζει στην παρνασσιστική ποιητική της μοιραίας και ανεπαίσθητης φθοράς. Ο Σικελιανός υποδέχεται τον Τζων Κητς σε μια εκπάγλως φωταγωγημένη ομηρική Πύλο, ξέρουμε όμως, κατά βάθος, ότι αυτό είναι το πρόσχημα για να «λυθεί» η ευφορική του εικονοποιία. Ο Εμπειρίκος χτυπά μια μονότονη δοξαστική διαπασών προς τιμήν του Αντρέ Μπρετόν, και δείχνει ότι το κάνει ως «οσιομάρτυρας» του υπερρεαλισμού, που προβαίνει σε ένα υπεραναπληρωτικό αουτονταφέ, για την κακολογία και τη γελοιοποίηση με την οποία αντιμετωπίστηκε ως υπερρεαλιστής. [...] (Βασίλης Πατσογιάννης, Η Καθημερινή, 24/6/2012)