ΑΛΛΗΛΟΓΡΑΦΙΑ (1834-1859)

ΜΕ ΤΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ ΤΟΥ Ο Φ. ΝΤΟΣΤΟΓΙΕΒΣΚΗ αντικατέστησε το προσωπικό του ημερολόγιο, σε αντίθεση με τον Λέοντα Τολστόη που κρατούσε συστηματικά και λεπτομερειακά αυτοβιογραφικές σημειώσεις.
Στην αρχή στα γράμματα προς τον πατέρα του και, στη συνέχεια -μετά τη δολοφονία του το 1839- προς τους κηδεμόνες συγγενείς του, και κυρίως προς τον Μιχαήλ, καθρεφτίζονται οι προσπάθειες του νεαρού Φιόντορ στην ακαδημαϊκή του ζωή μέσα στο αριστοκρατικό περιβάλλον με τα άκαμπτα στρατιωτικά ήθη, όπου είναι αναγκασμένος να μετράει συνεχώς και το τελευταίο καπίκι και να κάνει απεγνωσμένες εκκλήσεις για οικονομική βοήθεια. Αναζητεί ταυτόχρονα τη λύτρωση στη λογοτεχνία και τη φιλοσοφία, βιώνοντας με ρομαντικό πάθος ενδόμυχες συναισθηματικές εξάρσεις που προοιωνίζονται τη μελλοντική μεταμόρφωση της ψυχής του συγγραφέα.
Ιδιαίτερη βαρύτητα και αξία έχουν τα γράμματα του 1849 προς τον Μιχαήλ από το μαρτυρικό κελί της απομόνωσης στις φυλακές του Φρουρίου Πετροπάβλοβσκ, μετά τη σύλληψή του για τη συμμετοχή του στον επαναστατικό Κύκλο Πετρασέβσκη.
Μετά το 1849 ακολουθεί παρατεταμένη σιωπή. H αλληλογραφία του Ντοστογιέβσκη διακόπτεται απότομα κι αρχίζει μόνο μετά τις 22 Φεβρουαρίου 1854, όταν ο συγγραφέας επιστρέφει από τα κάτεργα, για να εκτίσει το υπόλοιπο της ποινής του εκτοπισμένος ως απλός στρατιώτης σε διάφορες πόλεις της Σιβηρίας.