ΜΑΡΜΑΡΑ ΣΤΗ ΜΕΣΗ

Στις ιστορίες παραδίδονται συνήθως όλα όσα διαδραματίστηκαν στο παρελθόν, εκείνα που έγιναν προτού ακόμη ειπωθεί ή γραφτεί η πρώτη λέξη της ιστορίας, όπως ιεροτελεστίες, αινίγματα, οράματα, σχέδια και ενύπνια, όχι μόνον του συγγραφέα αλλά και των συγγενών και φίλων του, και κυρίως εκείνου που αφηγήθηκε στον συγγραφέα όλα αυτά τα άδηλα και τα κρύφια αλλά και τα ακατάληπτα των ανθρώπων, που έρχονται να βρουν τη θέση τους στο κείμενο. Αρκεί η ανάγνωση όλων όσα συνθέτουν την ιστορία να γίνεται με μια στοιχειώδη επιφύλαξη, όπως ακριβώς κάνει κι ένας σώφρων άνθρωπος μπροστά σε μια σακούλα ξέχειλη συνταγογραφημένα φάρμακα. Όταν δε υπεισέρχεται η μυθοπλασία, στο συγκεκριμένο μάλιστα παράδειγμα, όταν μετά από ικεσίες και κλάματα αλλά και 2-3 βιαστικά τσαλακωμένα χαρτονομίσματα, το εξεταστικό βλέμμα του πελάτη έλκεται και αγάλλεται από δυο κουτιά HIPNOSEDON ικανά να ξαποστείλουν έναν γάιδαρο, τα οποία έχει στριμώξει ο φαρμακοποιός επιδέξια και με ένοχες ματιές ανάμεσα στα άλλα φάρμακα, το παρελθόν γίνεται ακόμη πιο δύσκολο, επειδή πρέπει να το επιλέξεις, και ασφαλώς είναι καλό να κρατάει κανείς μια απόσταση από τα αφηγούμενα κι απ' αυτόν που τα αφηγείται. Το ιστορικό γεγονός δεν αποτυπώνεται όπως ένα γαλάζιο βουνό σε μια πολαρόιντ, γι' αυτό και δεν υπάρχει εκτός της επιλογής του αναγνώστη. Το παρελθόν ιστορείται και ξαναϊστορείται. Συντίθεται από επιστρώσεις αφηγηματικές επάλληλες, εκδοχή πάνω στην εκδοχή, όπως παλίμψηστο που γράφτηκε και ξαναγράφτηκε ή κύμα που πήγε κι ήρθε αθόρυβα πάνω σε κροκάλες λειαίνοντάς τες, έως ότου επανεμφανιστεί το ίδιο γεγονός και πάλι.
Αρχές της τελευταίας δεκαετίας του περασμένου αιώνα και το σημαντικότερο που διαδραματίζεται στην ανά χείρας ιστορία -μυθιστορηματική συνέχεια του Ταξιδιού στην Ελλάδα- είναι πως εκείνο το μαγικό, το αστραφτερό καράβι "Ω, υπερωκεάνειο τραγουδάς και πλέχεις/οι αύρες μας εγνώρισαν και λύνουν τα μαλλιά τους" συνεχίζει πάντα να πλέχει μέσα στη νύχτα. Γεμίζοντας με φως τριγύρω του τα πάντα.