ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΑ ΜΕΡΑ

Ένα βράδυ του Δεκεμβρίου σε μια σκοτεινή γωνιά του Λιμανιού, τρεις άντρες πυρπολούν ζωντανό τον Σεβαστιανό, έναν κλοσάρ που έχει τη φήμη δεινού παραμυθά.
Ο Παύλος, ο νεότερος από τους τρεις θύτες, συγκλονισμένος από την αγριότητα του εγκλήματος αναζητά στοιχεία για το θύμα, ελπίζοντας πως έτσι θα εξιλεωθεί από τις τύψεις.
Μέσα στη σύγχυσή του, πιστεύει πως, αν ζωντανέψει την ιστορία του νεκρού, θα τον επαναφέρει στη ζωή.
Ερευνώντας στα στέκια των αστέγων, καταφέρνει να εντοπίσει τους συντρόφους του Σεβαστιανού, τον Τέως, τον Μαρκόνη, τον Λόκυ και τον Γιάννη.
Ζητά και από τους τέσσερις να διηγηθούν την ιστορία τους και την ιστορία του χαμένου φίλου τους, και δίχως να το καταλάβει παγιδεύεται σε έναν παράξενο κόσμο.
Ενώ όλα μοιάζουν, στην αρχή, γεγονότα πραγματικά, οι αφηγήσεις περιπλέκονται.
Ποιες αιτίες και ποια κίνητρα τους ωθούν σε διαφορετικές και συχνά αντικρουόμενες μαρτυρίες;
Πού σταματά ο μύθος και πού αρχίζει η αλήθεια;
Ποιος ήταν τελικά ο Σεβαστιανός;
Μια κατάβαση στην κόλαση του περιθωρίου, μια περιπλάνηση στον παράδεισο της εξιστόρησης, ένας λαβύρινθος όπου ίσως κρύβεται το νόημα της ζωής. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

«[...] η Καινούργια Μέρα του Χρυσού θα μπορούσα να υποστηρίξω πως αποτελεί μια μυθιστορηματοποιημένη μαθητεία πάνω στην έννοια της αφήγησης. Η πρωτοπορία, η καινοτομία και το εμπνευσμένο του συγκεκριμένου έργου, αποτέλεσμα μελέτης και εργασίας χρόνων, έγκειται ακριβώς σε αυτό. Η Καινούργια Μέρα δεν ανήκει σε εκείνα τα μυθιστορήματα που κατά καιρούς έχουν επιχειρήσει να εγκολπώσουν ή και να μιμηθούν τα χαρακτηριστικά στοιχεία της προφορικής αφήγησης, επιχειρώντας να διασώσουν την αμεσότητα, και τις υψηλές θερμοκρασίες που έχει αυτή η τέχνη ? παράδειγμα, η Ιστορία ενός Αιχμαλώτου του Στρατή Δούκα. [...] αποτελεί ένα υπόδειγμα για το μυθιστορηματικό είδος ως προς τη σχέση που θεμελιώνει με την ίδια την τέχνη της αφήγησης. Και υπό αυτό το πρίσμα, το μυθιστόρημα κερδίζει ως είδος σε πλάτος και βάθος. Μιλάμε δηλαδή για μια πραγματικά Καινούργια Μέρα».