ΤΑ ΧΡΥΣΑ ΚΥΠΕΛΛΑ

Τα "Χρυσά Κύπελλα" (και με όλη την ωραία δόση φιλαρχαϊσμού που τα ξεχωρίζει, "Ποτήρια" θα τα έκραζα ζωντανώτερα πάντα), τα Κύπελλ' αυτά που ευτύχησα να κοιτάξω προτού δοθούνε στη δημοσιότητα, τα γιομίζει μια γαλήνη που δεν της είναι η έκσταση ξένη, και μια χαρά που θα ήθελα παίρνοντας το λόγο από ένα στίχο δικό τους, "σοφή χαρά" να την ονομάσω, στη λέξη "σοφή" δίνοντας νόημα κάποιας μετρημένης τέχνης, που ξέρει να συγκινή περισσότερο με το συγκράτημα του λόγου παρά με το ξέσπασμα το ασυγκράτητο, γνώρισμα και των πιο μεγάλων και των πιο ανίδεων. [...]
Στο τραγούδι των "Χρυσών Κυπέλλων" η φράση πάντα σχεδόν είναι πεποιημένη. Η εικόνα δίνει και παίρνει. Η μεταφορά κυριαρχεί. Φέρνεται ίσα με το Μύθο. Από το ματωμένο χέρι της Φθοράς σειέται μια καμπάνα αόρατη. Η πεθαμμένη δύση απλώνεται σε φέρετρο. Από το φως ανθίζουν κρίνα κι' από τον αιθέρα ηχολογά μια μουσική. [...] (1923, Κωστής Παλαμάς, από τον πρόλογο της έκδοσης)