Η ΚΡΟΥΣΤΑΛΛΕΝΙΑ

[...] Από όλους αυτούς εκείνος που ενδιαφέρει περισσότερο την ιστορία μας είναι ένας ταπεινός γραμματοδιδάσκαλος που στέκεται μόνος εκεί σε μια γωνιά της σάλλας, κοντά σε μια γάστρα με σπαράγγι, και κοιτάζει τους άλλους με ολάνοιχτα μάτια, μάτια καστανά και ήμερα, αλλά αφηρημένα, και έχει στο πρόσωπο ζωγραφισμένη τη λύπη και την απορία.
Είναι νεώτατος, με πρόσωπο καλοκαμωμένο, με έξυπνο μέτωπο, με πλούσια μαλλιά και γενάκι καλοκομμένο, αλλά ασχημίζεται ο άμοιρος από ένα σωματικό ελάττωμα - είναι καμπούρης. Για τούτο, ενώ έχει καλό όνομα, Σοφοκλής Γραμματίκας, όλοι, όταν μιλούνε γι' αυτόν, αλλιώς δεν τον ονομάζουν παρά "ο Καμπούρης".
Σε όλο του το φέρσιμο φαίνεται καθαρά μια μεγάλη δειλία γιατί ξεκινάει κάποτε να πλησιάση μια συντροφιά, και γυρίζει πάλι στη γωνία του, σαλεύει τα χείλη του να μιλήση σε κάποιους που ήρθανε τυχαία κοντά του, και μιλιά δε βγαίνει από το στόμα του.
Ως τόσο η Τύχη τον εβοήθησε μια συντροφιά από τρεις άνδρες και μια γυναίκα, περιπατώντας σιγά σιγά, ήρθανε και σταθήκανε στη γωνιά του, σαν νάθελαν να πούνε κάτι μυστικό μεταξύ τους.
Ο Γραμματίκας εγνώριζε τους δύο άνδρες ήτανε οι δυο δάσκαλοι της Βατωνιάς ο ένας ψηλός, αδύνατος, με μούτρο στενόμακρο και φτενό, σαν γλυμμένη καραμέλλα, καλοξυρισμένος και κομψοντυμένος, ήτανε ο διευθυντής του σχολείου Κλεομένης Τζιριτζάντζος.
Ήτανε άνθρωπος μεσόκοπος, αλλά έκανε το νέο βρισκόταν πάντα ερωτοχτυπημένος, έγραφε στίχους, και τους εδιάβαζε σε όποιον έβανε στο χέρι.
Ο Καμπούρης αρκετές φορές είχε πλήρωση το φόρο των αυτιών του, γι' αυτό τον ήξερε καλά τον Κλεομένη Τζιριτζάντζο, και ούτε τον εκτιμούσε, ούτε τον συμπαθούσε αλλά, σαν δειλός και σαν κατώτερος που ήτανε, ποτέ δεν του είχε δείξη ούτε τη γνώμη του ούτε τα αισθήματά του μόνο μια φορά παρασύρθηκε κάτι να πη και μετάνοιωσε πικρά. Είχε έλθη στη Βατωνιά κάποιος δημοσιογράφος που περιώδευε γνώρισε το Τζιριτζάντζο, άκουσε τους στίχους του και ύστερα θέλησε να τον εκδικηθή με ένα λογοπαίγνιο ρώτησε δηλ. τους παρόντας.
-Γιατί ο κ. Τζιριτζάντος λέγεται Κλεομένης; Κανείς δεν ήξερε ν' απαντήση.
-Γιατί -απάντησε ο ίδιος ο δημοσιογράφος- όταν σε βάλη στο χέρι να σου διαβάση τους στίχους του, κλαίων μένεις.
Όλοι γέλασαν με το αμφίβολο αυτό φιλοφρόνημα, ο δε Γραμματίκας είπε.
-Αλήθεια εμένα ρώτα.
Τότε ο ποιητής, που δεν εθύμωσε με το δημοσιογράφο, εσκυλόβρισε το γραμματοδιδάσκαλο και τον έκαμε να πη μέσα του.
-Καμπούρη μου, καλά να τα πάθης λησμόνησες πως εσύ δεν έχεις τα ίδια δικαιώματα με τους άλλους. [...] (Από την έκδοση)