ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΤΑ ΑΘΛΑ ΚΑΙ ΤΑ ΕΠΑΘΛΑ, ΑΙ ΠΑΙΔΙΑΙ ΚΑΙ ΤΑ ΟΡΧΗΜΑΤΑ

Σαν ολόλαμπρο μετεωρικό φαινόμενο καταυγάζει με το Φως της η Αρχαία Ελλάδα τους ουρανούς της Ιστορίας. Με τις μαρμαρυγές των ναών και των θεατρικών και αγωνιστικών χώρων της, με τις φθεγγόμενες μαρμάρινες παρουσίες των θεών, θεαινών, νυμφών, ηρώων και αθλητών της, με τη θεία μουσικότητα των στίχων των ποιητών της, με τις ομιλούσες εικόνες των αγγειογράφων της, με την υποβλητική φθογγή των υποφυτών της ανθρώπινης μοίρας τραγωδών της, με τους παραμυθητικούς λόγους και τους ουρανοβάμμονες στοχασμούς των φιλοσόφων της, με τα νομικά αξιώματα και τις δικαιϊκές συλλήψεις των νομοθετών της -οικοδόμων του Δυτικού Νομικού Πολιτισμού- με την υψιπετή και μεγαλήγορη σκέψη των ρητόρων και των πολιτικών της και, ως συνελόντι ειπείν, με τον Λόγο, την Σκέψη και την Πράξη των μεγαλοφυεστέρων ανδρών της ανθρωπότητος παραμένει, στο διάβα των αιώνων, το λάλον ύδωρ και η αιεί ρέουσα Κασταλία Κρήνη, όπου ξεδιψούν οι λαοί και οι εποχές, ανακάμπτουν από τον κάματο και τον πόνο και ενδυναμώνονται στην μετά πολλών πολλών παλινδρομήσεων ανοδική πολιτιστική πορεία τους.