ΣΤΙΣ ΟΜΙΧΛΕΣ ΤΟΥ ΝΟΥΑΡ

Ναι, όντως το νουάρ "τα είπε όλα" από τότε, όπως σχολιάζει ο Αλέξης Δερμεντζόγλου στο νέο του πόνημα. Για άλλη μια φορά, η κατάθεση των 33 (για να θυμίζουν άραγε τις στροφές του βινυλίου, που κι αυτό παραπέμπει σε μακρινές εποχές που θυμόμαστε πια με νοσταλγία;) ταινιών του άλλοτε παραπονεμένου αυτού "δευτεροκλασάτου" είδους της έβδομης τέχνης γίνεται μέσα από της ψυχής του τους χτύπους. Δεν θα βρείτε και πάλι εδώ όλα τα αριστουργήματα που χαρακτήρισαν το ασπρόμαυρο αμερικάνικο νουάρ, που αποτελεί σχεδόν αποκλειστικά την ύλη του βιβλίου τούτου. Η επιλογή είναι βάσει "αδυναμιών" του γράφοντος τις "Ομίχλες του νουάρ", που υπακούν παράλληλα και σε μια λογική κατηγοριοποίησης, τέτοιας που να επεξηγεί και "γιατί φιλμ νουάρ" το 2011-12-13... Είναι η ίδια λογική που έφερε μια ομάδα ανθρώπων, αυτούς που κράτησαν στη μετά Τάσο Μιχαηλίδη εποχή τον Εξώστη ζωντανό κι ακμαίο, προτού υποχρεωθούν -σε ένα ακόμα σημείο των καιρών- να σταματήσουν την ενασχόλησή τους μαζί του, στην ανάγκη να φτιάξουν το δικό τους έντυπο "φιλμ νουάρ". Είναι, επίσης, η ίδια λογική που σπρώχνει σε αφιερώματα στο νουάρ, για να φανεί και μέσα στις σκοτεινές αίθουσες του σήμερα πόσο φρέσκο είναι το νουάρ και τώρα. Κι ας φορτώθηκαν 60 και πλέον χρόνια στις πλάτες του... κι ας ρυτιδώθηκε το πρόσωπό του και χρειάζεται και κανένα lifting, σαν αυτά που κάνουν σε σπουδαία αμερικανικά πανεπιστήμια (βλέπε UCLA) για να το καλλωπίσουν εκ νέου.
Μ' αυτά και μ' αυτά, έχετε στα χέρια σας ένα νέο βιβλίο του ΚΕ.Μ.Ε.Σ., που θέλει μέσα από την πένα του Αλέξη Δερμεντζόγλου να σας θυμίσει κάτι: πως η ιστορία επαναλαμβάνεται, συχνά σαν φαρσοκωμωδία, άλλοτε πάλι τόσο τραγικά όσο το νουάρ αφηγήθηκε...