ΠΤΥΧΕΣ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΕΞΩΤΕΡΙΚΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΣΤΟΝ ΜΕΣΟΠΟΛΕΜΟ

Η ελληνική διπλωματική ιστορία του Μεσοπολέμου προσφέρει γόνιμες προκλήσεις στον μελετητή της, ακόμη και σε περιπτώσεις που η ιστορική έρευνα φαίνεται να έχει ολοκληρώσει τον κύκλο της. Μια ανεπισκόπητη πτυχή του ιστορικού γίγνεσθαι ή η θεώρησή του υπό διαφορετική οπτική γωνία μπορεί να αποτελέσει το έναυσμα ή, αντίστοιχα, το όχημα μιας ώριμης προσέγγισης που φωτίζει διαφορετικά ή συμπληρωματικά το πεδίο αναφοράς του μελετητή, χωρίς, ωστόσο, να αναιρεί τα πορίσματα προηγούμενων ερευνητικών οδοιποριών στον ίδιο χώρο. Αυτή τη διαφορετική οπτική, την οπτική του διεθνολόγου που εστιάζεται στη νομική διάσταση των γεγονότων, συνεισφέρει η εργασία του κ. Πέτρου Σιούσιουρα αναφορικά με δύο πτυχές της ελληνικής διπλωματικής ιστορίας του Μεσοπολέμου, οι οποίες σημάδεψαν αρνητικά την άσκηση της εξωτερικής μας πολιτικής, όχι τόσο στο επίπεδο των αποτελεσμάτων, όσο σε εκείνο των εντυπώσεων που συναρτώνται άμεσα με το γόητρο της χώρας: Το Πρωτόκολλο Πολίτη-Καλφώφ και τις «Παγκαλικές Συμφωνίες». Το πρώτο έχει αποτελέσει αντικείμενο διδακτορικής διατριβής με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την ερευνητική του θεώρηση. Παρά ταύτα, ο συγγραφέας του παρόντος πονήματος ανέλαβε το εγχείρημα της επαναπροσέγγισής του και έφθασε στο στόχο του, αποφεύγοντας την παγίδα της επανάληψης.