ΠΡΩΤΟΠΟΡΙΑ ΚΑΙ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΤΗΤΑ

Η κλασική πλέον αντίληψη του Fredric Jameson, σύμφωνα με την οποία ο όρος μεταμοντέρνο είναι ένας "εσωτερικά τεταμένος και αντιφατικός" όρος, βρίσκεται στη βάση της θεώρησης της "Πολιτικής του Χρόνου" του Peter Osborne σχετικά με τον μοντερνισμό και τα κινήματα Avant-Garde, ενός πολυσχιδούς έργου (φιλοσοφικού, κοινωνιολογικού αλλά και φιλολογικού) στο οποίο ανήκει το ανά χείρας δοκίμιο. Όπως ο Jameson υποστήριξε ότι παρά τον αμφιλεγόμενο χαρακτήρα του, είμαστε υποχρεωμένοι κατά τις θεωρησιακές μας αναζητήσεις των σύγχρονων καλλιτεχνικών και κοινωνιοφιλοσοφικών ρευμάτων να επανερχόμαστε στο μεταμοντερνικό φαινόμενο "και να αντιμετωπίζουμε τις ασάφειες και τα διλήμματα που θέτει σε επίπεδο αναπαράστασης", έτσι και ο Osborne, επιχειρώντας να ερμηνεύσει την αντοχή και τη διάρκεια του όρου μέσα στη σύγχρονη θεωρία, παρά τις αμφιλογίες του και τις εσωτερικές του συγκρούσεις οι οποίες αποτελούν συστατικές και συγκροτητικές συνθήκες του φαινομένου, υποστηρίζει πειστικά σε μεγάλο βαθμό ότι εκείνο το οποίο πρέπει κατ' εξοχήν να αναζητούμε, τόσο στη χρήση όσο και στην ουσία του μεταμοντερνισμού, είναι μια φιλοσοφική ερμηνεία η οποία θα μας οδηγήσει εντέλει να απαντήσουμε στην παραδοξότητα της διερώτησης για πιο λόγο τόσο διαφορετικοί στοχαστές όπως για παράδειγμα ο Μπένγιαμιν, ο Χάιντεγγερ, ο Φουκώ, ο Χάμπερμας κ.ά. τίθενται κάτω από την "ομπρέλα" του μεταμοντέρνου και το έργο τους ανατέμνεται και αναλύεται υπό το φως της αμφιλογίας και της ασάφειας της μεταμοντέρνας κατάστασης πραγμάτων.