ΠΕΝΤΕ ΙΤΙΕΣ

Και σα να τον έβλεπε μες στο ημίφως του σούρουπου ν' ανοίγει αργά εκείνη τη στρατιωτική βαλίτσα και να βγάζει τα μικρά μαχαίρια.
Το Τέρας δε θα μάθαινε ποτέ τι σήμαινε η πανάρχαια σφραγίδα πάνω στη λαβή των μαχαιριών.
Μήτε γιατί ο εφημέριος άφηνε πάντα μια ανοιχτή ομπρέλα κάτω απ' τη βροχή...
Φωνές ανθρώπων που δολοφονήθηκαν μέσα σ' ένα μέγαρο μιας άλλης εποχής.
Κι ένα αγόρι με γυαλιά, επιληπτικό, κρυμμένο σε μια σοφίτα μ' ένα παιδικό τηλεσκόπιο. Που αν σήμερα ζει, είναι από καθαρή τύχη.
Κανείς δε θα είχε δει τα υποβρύχια πλοία, τα νυχτερινά αεροπλάνα με τους αλεξιπτωτιστές.
Και ποιος είχε δώσει τότε εντολή για εκείνο το άγριο φονικό, που βαραίνει ακόμα σαν ίσκιος ολόκληρο το έθνος;
Η στιγμή που έχεις να πεις δυο τελευταίες λέξεις σ' έναν ξένο τώρα πια. Σ' ένα φάντασμα που δε σε πονάνε πια τα μάτια του, αλλά βλέπεις ξαφνικά μπροστά σου μια παλιά, βαθιά χαραγματιά από κοφτερά βράχια στα ύφαλα από ένα ξύλινο καραβάκι, χτυπημένου απ' το δέος τόσων έρημων δειλινών. Κι ένας κόμπος σου φράζει το λαιμό εκεί που πήγαινες να μιλήσεις και βουβαίνεσαι στη σιωπή του πόνου, αυτό λέγεται χωρισμός.