ΠΑΝΤΑΧΟΥ ΑΠΩΝ

«Ήθελα να σου μάθω όσα ξέρω γι' αυτό», του είπα. «Να σου τα μάθω χωρίς να χρειαστεί να πονέσεις όσο εγώ για να τα βρεις από μόνος σου. Αλλά τα ξέρεις. Τα περισσότερα, τουλάχιστον. Για τα υπόλοιπα, ναι... Θα σου τα πω. Όσα ξέρω, κι όσα καταλαβαίνω από σένα. Μου μαθαίνεις ένα σωρό λεπτομέρειες κι εσύ. Σ’ ευχαριστώ. Καινούργια πράγματα.. Τις φωνές...»
«Είμαστε παράξενοι, ε;» Το σκέφτηκα μια-δυο στιγμές. «Ναι, πολύ». «Ωραία». Η Τσιγγάνα, λίγο πιο δίπλα, ταΐζει τους νεκρούς μ’ ένα μαχαίρι που το αγόρι τής χάρισε πριν δυο μέρες, στο λιμάνι. Η λάμα του μου θυμίζει χαμόγελο. Μια πνοή του αέρα γλιστράει πάνω μου και μ' ανατριχιάζει. Φυσάει. Μου αρέσει να φυσάει. Μου αρέσει η δροσιά. Μου αρέσει ν’ ανατριχιάζει το δέρμα μου. Αφήνω την πετσέτα μου να γλιστρήσει και βγαίνω στο μπαλκόνι καλωσορίζοντας την πόλη. Ανατριχιάζει κι εκείνη βλέποντάς με.