Ο ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΑΣ ΤΟΥ ΔΡΟΜΟΥ

Περπατούσαμε εφτά συνάδελφοι, ο ένας πίσω απ' τον άλλο. Περπατούσαμε μέσα σε πηχτή κόκκινη λάσπη και πάντα ο πίσω δυσκολευόταν που έπρεπε να πατήσει στο ήδη βαθύ ίχνος του προπορευομένου. Το μόνο παρήγορο ήταν που η πηχτή λάσπη στην πραγματικότητα λίγη αντίσταση πρόβαλλε. Περπατούσαμε ατέλειωτες ώρες και αν η υποψία ότι είχαμε χαθεί κι άσκοπα πλανιόμασταν δε με πανικόβαλλε, οφειλόταν στην ανείπωτη ψυχική μου κόπωση. Βάδιζα τυφλά, μηχανικά, αγόγγυστα κι αδιάφορα. Ηταν μια φάση που έπρεπε να περάσει.