ΜΥΘΟΣ, ΑΠΑΤΗ ΚΑΙ ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑ - ΟΙ ΟΛΥΜΠΙΑΔΕΣ

Τα αποκαλούμενα «ολυμπιακό πνεύμα» και «ολυμπιακό ιδεώδες», αποτελούν μύθο. Από την αρχαιότητα ως την εποχή μας κυριαρχούσαν και κυριαρχούν οικονομικοπολιτικά συμφέροντα αργυρώνητων εξουσιών και αθλητών. Η ανάληψη των ολυμπιακών αγώνων δεν αφορά ούτε τους πολίτες, ούτε τον πολιτισμό αλλά τις κερδοσκοπικές φιλοδοξίες και τα αναγκαία έργα υποδομής με συνέπεια οικονομική επιβάρυνση και ταλαιπωρία των λαών και συχνά περιβαλλοντολογικές συμφορές.
Οι Ολυμπιακοί της αρχαιότητας αποτελούσαν θρησκευτικές τελετές, επικήδειες εκδηλώσεις για παράγοντες της Εξουσίας, ανταγωνισμούς πόλεων διαμέσου των ολυμπιονικών που αναδεικνύονταν «ισόθεοι», ενώ οι αθλητικοί αγώνες προβάλλονταν ως πεδίο στρατιωτικών επιδείξεων προσωπικής ανδρείας. Κάθε ελληνική πόλη φιλοδοξούσε να κερδίσει ολυμπιακές νίκες για διασφάλιση φήμης και διακήρυξη ισχύος και ευημερίας. Η συμμετοχή στις Ολυμπιάδες δεν αποτελούσε αθλητική εκδήλωση αλλά βίαιη αναμέτρηση για ανάδειξη νικητών που εξασφαλιζόταν με τη βαρβαρότητα και τη διαφθορά.
Πολλοί αρχαίοι συγγραφείς ισχυρίζονται ότι ο αθλητής δεν αγωνιζόταν για υλικό κέρδος αλλά για την τιμή και τη δόξα της ολυμπιακής νίκης που βραβευόταν με «κότινον», στεφάνι από κλωνάρι αγριελιάς. Πρόκειται για κραυγαλέο ψεύδος. Στην Ολυμπία, στόχος των αθλητών ήταν ο πλούτος και τα αξιώματα που εξασφαλίζονταν, συχνά με δωροδοκίες και μυστικές συναλλαγές μεταξύ αντιπάλων και μεταξύ αθλητών και ελλανοδικών. Ήταν συνέπεια του ευτελισμού του αθλητισμού που δεν αποτελούσε σωματική άσκηση αλλά επίδειξη ισχύος. Υπαίτιοι της παρακμής του αθλητισμού και των δολιοτήτων οι αντιμαχόμενες πόλεις για πανελλαδική προβολή και για ένταξη των αθλητικών νικών στις στρατιωτικές δυνατότητες των ολυμπιονικών. Αυτή η καπήλευση θα οδηγήσει στη διάβρωση του αθλητικού ιδεώδους και στη μετατροπή του σε μέσο κερδοφόρων επιτευγμάτων.