ΜΥΣΤΙΚΑ... ΠΟΛΛΩΝ ΑΣΤΕΡΩΝ

... τρεις φορές σκέφτηκα να χωρίσω. Τη μια έδωσα αναβολή ώσπου να μεγαλώσουν τα παιδιά, την άλλη με τρόμαξε η πίεση του περιβάλλοντος που θα έπεφτε σαν κατακραυγή πάνω μου και την τρίτη δείλιασα μπροστά στα πρακτικά προβλήματα της ζωής που θα έπρεπε στη συνέχεια να τα αντιμετωπίσω μόνη μου. Και διερωτήθηκα: Τι είναι το σπουδαιότερο στη ζωή; Είναι η οικογένεια, ο εαυτός μου, ο συμβιβασμός, ή ο έρωτας; Και πού σκαλώνει ο γάμος; Μήπως η γυναικεία φύση μου ξεχάστηκε στο κρεβάτι της συνήθειας; Ή μήπως το σύνδρομο του Νώε, που κάποια στιγμή παθαίνουν οι άνδρες, τους κάνει βοριάδες που φυσάνε μόλις η φωτιά ανάψει;
... ώσπου μου έτυχε ξαφνικά μια από εκείνες τις υπερβολές που λέγονται για τον έρωτα και που, ώς τότε, τις θεωρούσα μύθους και σιγά σιγά βυθιζόμουνα στη μοναξιά μου.
... τελικά ένιωσα, όσο κι αν φαντάζει παράδοξο, ότι οι μέρες της μοναξιάς είναι και μέρες ελευθερίας. Κι αν αναλογιστούμε ότι μια μέρα ελευθερίας αξίζει όσο μια ζωή, τότε δύσκολα θα επιλέξουμε να μην ζήσουμε, ακόμα κι αν γνωρίζουμε ότι το φως που μας τυλίγει είναι από ανύπαρκτο αστέρι...