Η μάσκα του Δημήτριου

Ο Λάτιμερ, το 1938, άγγλος συγγραφέας κοινωνιολογικών μελετών και αστυνομικών μυθιστορημάτων με κάποια επιτυχία, αντικρίζει στο νεκροτομείο της Κωνσταντινούπολης το πτώμα του Δημητρίου. Κι αρχίζει ένα οδοιπορικό από πόλη σε πόλη, για ν’ ανασυνθέσει τη ζωή του Δημητρίου στα Βαλκάνια και την Ευρώπη του μεσοπολέμου - με τις αναπάντεχες εξελίξεις.
Δημήτριος Μακρόπουλος ή Δημήτριος Τάλατ ή Ταλάδης. Ελληνόφωνος Τούρκος. Πρώην εργάτης στα σύκα, δολοφόνος, κλέφτης, λαθρέμπορος ναρκωτικών, κατάσκοπος, μαστροπός, έμπορος λευκής σαρκός, νταής, κεφαλαιούχος.
Το 1922, κατά την καταστροφή της Σμύρνης, έσφαξε έναν εβραίο τοκογλύφο. Στην Αθήνα, στους προσφυγικούς συνοικισμούς, λήστεψε κάποιον άλλον. Το 1923, είναι μπλεγμένος στη Σόφια σε μια απόπειρα πραξικοπήματος με δολοφονίες μελών της βουλγαρικής κυβέρνησης. Το 1924 αναμείχθηκε σε απόπειρα δολοφονίας του Κεμάλ στην Ανδριανούπολη, το 1926 στη Γιουγκοσλαβία κατασκοπεύει για λογαριασμό της Γαλλίας. Δουλεύει για λογαριασμό της Ευρασιατικής Τράπεζας Πίστεως, μιας διεθνούς τράπεζας με έδρα το Μονακό που είναι μπλεγμένη σε πραξικόπημα στα Βαλκάνια και χρηματοδοτεί παράνομα εργαστήρια παραγωγής ναρκωτικών. Στο Παρίσι, στη δεκαετία του ’30, ο Δημήτριος οργανώνει ένα μεγάλο δίκτυο διακίνησης ηρωίνης. Υπήρχαν φήμες ότι εθίστηκε ο ίδιος...