Η ΝΟΜΟΘΕΣΙΑ ΤΗΣ ΑΡΧΑΙΑΣ ΑΘΗΝΑΙΚΗΣ ΠΟΛΙΤΕΙΑΣ

Αφότου οι άνθρωποι συγκεντρώθηκαν σε ομαδική, "κοινωνική" συμβίωση, βρέθηκαν στην ανάγκη να αντιμετωπίσουν τις προστριβές που άρχισαν να δημιουργούνται μεταξύ τους και να βρουν τον τρόπο για την επίλυση των διαφορών τους, που δημιουργούνταν απ' αυτές.
Έτσι, κι από την ανάγκη αυτή παρορμώμενοι, καθιέρωσαν ένα "κανόνα" συμπεριφοράς, που περιείχε ορισμένες επιταγές για το τι επιτρέπεται -και προ παντός για το τι δεν επιτρέπεται- να κάνει το άτομο που ζει στην κοινωνική ομάδα.
Η καθιέρωση αυτού του κανόνα μπορεί να θεωρηθεί σχεδόν αυτόματη, αυτοφυής, μια και υπάρχει μέσα στην ίδια την κοινωνική ζωή, σαν συστατικό στοιχείο αυτής, που αναφαίνεται μαζί της και στη συνέχεια εξελίσσεται, ανάλογα και σε σχέση με την εξέλιξη της όλης κοινωνικής ζωής και πάντα συνυφασμένη με αυτήν.
Στις αρχαϊκές, πρωτόγονες κοινωνίες, όπου η ομαδική συμβίωση περιοριζόταν μεταξύ των εξ αίματος συγγενών, ο κανόνας δικαιικής συμπεριφοράς ήταν απλούστατος, ανταποκρινόμενος στο εντελώς φυσικό "δίκαιο του ισχυρότερου".
Κανόνες για την αρχηγία και την έκταση της εξουσίας αυτής, για την εξεύρεση και διανομή τροφής, για την κατοχή σε ζώα και πράγματα, για τη συνεύρεση (σύζευξη) και τη θέση των παιδιών που γεννιούνταν μέσα στην ομάδα, διαποτίζονταν απ' τη δύναμη και τη βία, με την παρόρμηση των ενστίκτων και του ανθρώπινου (σχεδόν ζωώδους, τότε) συναισθηματισμού.