Η ΑΔΕΛΦΗ ΣΑΝ ΣΟΥΛΠΙΣΙΟ

«Κόντευε η ώρα έντεκα, και τότε έβαζα φτερά στα πόδια μου παίρνοντας τον αντίθετο δρόμο, την Αργκότε ντε Μολίνα, ώσπου να φτάσω στο σπίτι της Γκλόριας. Οι κρυφές αυτές συναντήσεις μας είχαν τη χάρη τους. Ήταν για μας πολύ μεγάλη απόλαυση. Με το μέτωπο ακουμπισμένο στα κάγκελα του παραθυριού, νιώθοντας την απαλή ανάσα της αγαπημένης μου και αναπνέοντας το άρωμα των μαλλιών της άφηνα τις ώρες να κυλάνε, τις πιο ευτυχισμένες ίσως της ζωής μου. Η Γκλόρια μιλούσε, μιλούσε ολοένα. Εγώ θαμπωμένος από τη λάμψη των ματιών της που σαν δύο ηλεκτρικοί μαγνήτες με τραβούσαν σιγά, απαλά, την άκουγα με ευχαρίστηση νανουρισμένος από εκείνο τον ανδαλουσιάνικο τόνο της φωνής της, γλυκό και πιπεράτο μαζί, που η ανάμνησή του ακόμα και τον πιο ψυχρό Άγγλο θα συγκινούσε πέρα εκεί, ανάμεσα στις ομίχλες της Μεγάλης Βρετανίας.