ΓΛΩΣΣΑ ΚΑΙ ΥΦΟΣ ΣΤΗ ΘΕΙΑ ΚΩΜΩΔΙΑ

Με γλωσσολογικά κι αισθητικά κριτήρια προσφέρεται στο έργο αυτό σύντομη αλλά ταυτόχρονα αδρή εικόνα της γλώσσας και του ύφους που ο Δάντης αποτύπωσε στη Θεία Κωμωδία. Το μεγάλο Ποίημα κλείνει μέσα-του το Μεσαίωνα, ενώ χαράζει στον ορίζοντα πρώιμα μηνύματα για τη νεότερη εποχή. Στο δαντικό Επος συνυπάρχουν το τραγικό με το ελεγειακό και το κωμικό ύφος. Το μικτό ύφος εκφράζεται από μικτή γλώσσα: πλάι στην τοσκάνικη, πανιταλικά, ιδιωματικά, λατινικά και άλλα στοιχεία αρθρώνουν το δαντικό λόγο. Θεματικά και υφολογικά μοτίβα επανέρχονται σε πολλά σημεία του έργου και του προσδίδουν "λαβυρινθικό" χαρακτήρα. Ανάμεσα από τους χώρους της Τιμωρίας και της Μακαριότητας, το Καθαρτήριο ως χώρος της ελπίδας για τη μακαριότητα και του φόβου για την τιμωρία συνδέει τους δύο πόλους. Ετσι, η Θεία Κωμωδία ορθώνεται ως ένα ποιητικό ολογραφικό αρχιτεκτόνημα που μαζί με το κάπως αρχαιότερό-της αρχιτεκτονικό ποίημα του ναού της Kadariya Mahadeva από το Κατζουράχο της Ινδίας εγγράφονται στη φιλοσοφική θεώρηση του ΟΛΟΥ, όπως αναπτύσσεται στο βιβλίο αυτό.