Φτου και βγαίνω

τη φυλακή του Χολογουέι τα βράδια είναι ατελείωτα και ο κίνδυνος ελλοχεύει στους σκοτεινούς διαδρόμους. Οι άλλες κρατούμενες τη μισούν και οι δεσμοφύλακες την ταπεινώνουν.

Η Έλεν πρέπει να αντιμετωπίσει ολομόναχη τον εφιάλτη που ζει, να διώξει τα τρωκτικά της νύχτας. Άγριοι ψίθυροι καταδιώκουν τον νου της. Δεν έχει πού να τρέξει… Πού να κρυφτεί… Ώσπου το ακρωτηριασμένο πτώμα της Λία Σμιθ, κατάχλωμο και κέρινο, κείτεται μέσα στο κλειδωμένο κελί. Το σώμα της άκαμπτο, χωρίς σταγόνα αίμα. Φαίνεται ήρεμη και γαλήνια, μ’ ένα πλατύ χαμόγελο ραμμένο με γαλάζιο νήμα· το ίδιο νήμα που έχουν ράψει και τα σφιγμένα βλέφαρα πάνω στο κακοποιημένο πρόσωπό της.

Η Έλεν φοβάται ότι το τέλος της πλησιάζει. Ένας παρανοϊκός δολοφόνος παγώνει το αίμα των φυλακισμένων. Πρέπει να τον βρει προτού γίνει η ίδια το επόμενο θύμα…