ΑΣΠΡΟΣ ΤΟΙΧΟΣ

Μικρό δωμάτιο αντικρίζει με δυο μάτια Αιγαίο. Η χαραυγή εισχωρεί στο σώμα του φορτωμένη οσμή γαζίας και λεμονιάς, δυο δέντρα μάρτυρες των χεριών που τα φύτεψαν. Σωροί ξεχυλισμένα αποτσίγαρα στο τραπέζι ποτίζουν πικρίλα τη γεύση του. Μια καρέκλα. Ένα κρεβάτι εφάπτεται τον Άσπρο Τοίχο. Σκορπισμένα θρύψαλα παντού. Ήταν κάποτε καθρέπτης και τηλέφωνο. Που και που σταλαγματιές από νωπό αίμα, δικό της.
Συναντήθηκαν τυχαία. Όταν η αρνητική γροθιά της χτύπησε το θετικό σώμα του. Μια αστραπή κατακεραύνωσε το ουδέν. Άνοιξε τρύπα στο κενό, ξεχύθηκαν περίεργα σχήματα αόρατης λάβας χωρίς χαλινό, φρέαρ εκχέον κραυγές, τις άκουγαν μόνον οι δυο τους. Έσκασαν χρόνια κουκούλια, πεταλούδες φτεροκοπούν έντρομες στην πρώτη συνάντησή τους με το φως. Ήχοι διαλογικού μονολόγου σκεπάζουν βόγγους. Χέρια εναγώνια προσπαθούν να πιάσουν αόρατα σχήματα αέρα λες και κυνηγούν μάταια να συλλάβουν μύγες.