Ανταρτομάνα Θεσσαλία

Την είπαν Ανταρτομάνα. Και ήταν. Όχι μόνο γιατί δεκαπέντε χιλιάδες παιδιά της εντάχθηκαν στην Ι Μεραρχία, στη XVI Ταξιαρχία και στην Ταξιαρχία Ιππικού του ΕΛΑΣ Θεσσαλίας, και ακόμα περισσότεροι στις εφεδρικές μονάδες τους, αλλά και γιατί, με την πλούσια παραγωγή της σε τρόφιμα, τη δυνατή οργανωτική συγκρότηση των κατοίκων της στα χωριά και στις πόλεις και την υψηλή φιλοπατρία τους, κατόρθωνε να εφοδιάζει τις μονάδες των φτωχών γειτονικών περιοχών. Η από τις αρχές του 1943 απελευθέρωση της Καρδίτσας, της πρώτης ελεύθερης πρωτεύουσας νομού στην Ευρώπη, και η επί πολλούς μήνες διατήρησή της ελεύθερης, βοήθησε πολύ στην επιτυχή εκπλήρωση αυτής της αποστολής της Ανταρτομάνας Θεσσαλίας.
Πολλά ανώτερα και μεσαία στελέχη των θεσσαλικών μονάδων αποσπάστηκαν σε άλλες του ΕΛΑΣ. Αναφέρω χαρακτηριστικά το Θόδωρο Καλλίνο (Αμάρμπεη) που έγινε καπετάνιος της XIII Μεραρχίας της Ρούμελης, το Θωμά Πάλλα (Κόζιακα) που ανέλαβε καπετάνιος της VIII Μεραρχίας Ηπείρου, τους Στάθη Αρέθα και Σωτήρη Μίχο (Ζαχαριά) που διοίκησαν την VII Ταξιαρχία της Ηπείρου, το Στάθη Ανέστη (Σκουφά) που στάλθηκε στην Εύβοια και ανέλαβε ως καπετάνιος το 7ο Σύνταγμα, το Νίκο Ξυνό (Σμόλικα) και το Μάκη Τρωγιάνο καπετάνιους στην IX Μεραρχία της Μακεδονίας.
Στη Θεσσαλία κατασκευάστηκε το Αντάρτικο Αεροδρόμιο, εκεί όπου τώρα βρίσκεται η λίμνη Πλαστήρα. Στα βουνά της εγκαταστάθηκαν και λειτούργησαν το Γενικό Στρατηγείο του ΕΛΑΣ και η Σχολή Εφέδρων Αξιωματικών (Περτούλι η πρώτη και Ρεντίνα οι επόμενες), οι κορυφαίες πολιτικές οργανώσεις (στην Καστανιά Καλαμπάκας και στην ομώνυμη της Καρδίτσας, στη Νεράιδα, στα Πετρίλια), ο περίφημος θεσσαλικός αντιστασιακός Τύπος (Νεράιδα, Μούχα και Καρίτσα Καρδίτσας). [...]