ΤΟ ΚΑΚΟ ΚΡΑΤΑΕΙ ΑΠΟ ΜΕΓΑΛΟ ΣΠΙΤΙ (ΔΙΤΟΜΟ)

Μίλησέ μου με τη γλώσσα της σιωπής, για να μπορέσω να λησμονήσω τη Χιροσίμα, το μαύρο κύμα, τη Χιροσίμα. Τώρα ζούμε την έκπληξη, κατάντικρυ του θανάτου. Κι ωστόσο μπορούμε να λέμε: αδερφέ μου. Δεν αλλάξαμε γλώσσα. Μπορούμε να λέμε: αδερφέ μου. Περάσαμε το Άουσβιτς, το Νταχάου, το Λίντιτσε και λέμε ακόμα: αδερφέ μου. Ο αδερφός μας βρίσκεται στην άλλη όχθη, παίζει με τα κόκκαλά του την ένατη, διαβάζει «Ευθύδημο». Ο αδερφός μας φυτεύει τα παραμύθια του στην ουλή του προσώπου του. Ο αδερφός μας πασκίζει να τραγουδήσει και του λείπει το χείλος. Ο αδερφός μας θέλει να κλάψει και του λείπουν τα μάτια. Ο αδερφός μας θέλει ν’ αγγίξει τα χέρια μας, να μας προσπέσει, να παραπονεθεί και του λείπουν τα χέρια. Συμμαζώνει τα κόκκαλά του και προχωρεί. Είναι ο νέος αδερφός, που γεννήθηκε στα χίλια εννιακόσια σαράντα τέσσερα στο Νταχάου, στα χίλια εννιακόσια σαράντα πέντε στη Χιροσίμα: μετά Χριστόν.