ΚΙ ΕΓΡΑΦΑ ΤΟ ΘΥΜΟ ΜΟΥ ΣΤΑ ΣΚΟΝΙΣΜΕΝΑ ΡΑΦΙΑ

Τα βιώματα και οι αναμνήσεις του Πέτερ Βάιτχας - ο οποίος διηύθυνε επί είκοσι ολόκληρα χρόνια τη Διεθνή Έκθεση Βιβλίου της Φρανκφούρτης, τη μεγαλύτερη παγκοσμίως - αντικατοπτρίζουν τη γενιά των Γερμανών που γεννήθηκαν μεταξύ 1936 και 1940. Έχοντας ζήσει τα δύσκολα νεανικά τους χρόνια στις δεκαετίες του ’50 και του ’60, πολλοί απ' αυτούς ενέδωσαν στην έντονη διάθεση φυγής από μια πατρίδα που δυσκολεύονταν να αποδεχθούν μετά τα γεγονότα του Δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου. Ο Βάιτχας, τελειώνοντας τις σπουδές του, ταξίδεψε σε όλο τον κόσμο. Στο βιβλίο του περιγράφει ζωντανά τις περιπλανήσεις του, που είναι ταυτόχρονα και οι διανοητικές ανησυχίες ενός ανθρώπου που βίωσε το Μάη του ’68 με τις ρήξεις και τις αντιφάσεις του, που διάβασε πολύ, δούλεψε πολύ και συνάντησε μερικούς από τους διασημότερους ανθρώπους του πολιτισμού. Αν προσωποποιούσαμε την έννοια «άνθρωπος του βιβλίου», θα την ονομάζαμε σίγουρα Πέτερ Βάιτχας. Ένας «πολιτιστικός μάνατζερ», εξαιρετικής στόφας, αλλά και ο εκπρόσωπος μιας δύσκολης γενιάς. Ο τίτλος του βιβλίου παραφράζει αυτοσαρκαστικά τον τίτλο μιας ποιητικής συλλογής, που ο συγγραφέας της (με το ψευδώνυμο Ζωρζ Φορεστιέ) έγραψε ως στρατιώτης της Λεγεώνας των Ξένων στον πόλεμο της Ινδοκίνας: Έγραφα την καρδιά μου στη σκόνη των δρόμων . . .