Η ΕΠΟΧΗ ΤΟΥ ΦΟΒΟΥ: ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ ΤΩΝ ΗΠΑ ΚΑΙ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΑΓΟΡΑΣ

"Πόλεμος είναι η συνέχιση του δελτίου ειδήσεων με άλλα μέσα", έγραφε με πικρή ειρωνεία, παραφράζοντας τον Κλαούζεβιτς, ο Ουρουγουανός συγγραφέας Εντουάρντο Γκαλεάνο. Στην εποχή μας, ο Φόβος είναι όντως ο μεγάλος πρωταγωνιστής - και όχι μόνο στη μικρή οθόνη. Από την τραγωδία των Δίδυμων Πύργων, στον "παγκόσμιο πόλεμο" του Μπους κατά της τρομοκρατίας, στο Σοκ και Δέος της Βαγδάτης και στις βόμβες λευκού φωσφόρου στη Φαλούτζα. Η φρίκη του Αμπού Γκράιμπ και του Γκουαντάναμο μεταφέρεται στην Ευρώπη με τις παράνομες απαγωγές και τα μυστικά κέντρα βασανιστηρίων της CIA. Στις δυτικές μητροπόλεις, η εγκληματικότητα χρησιμοποιείται ως άλλοθι για έναν άλλο, κοινωνικό "πόλεμο" εναντίον των φτωχών, των μεταναστών και των μειονοτήτων, όπως έδειξε η εξέγερση στα εργατικά γκέτο της Γαλλίας.
Ο Πέτρος Παπακωνσταντίνου περιγράφει τη χρησιμοποίηση του Φόβου ως πολιτικού εργαλείου από την εποχή του Χομπς και του Μακιαβέλι ως τις μέρες μας. Με πληθώρα στοιχείων και ιστορικών αναφορών, υποστηρίζει ότι η στροφή των δυτικών Δημοκρατιών σε ένα νέο "ολοκληρωτισμό" προδίδει όχι την παντοδυναμία των ισχυρών, αλλά μια καθολική κρίση. Η παγκοσμιοποίηση του νεοφιλελευθερισμού αφαιρεί, κατά το συγγραφέα, από τις δύο μεγάλες παρατάξεις τους βασικούς μύθους τους: από την Κεντροδεξιά την υπόσχεση του εθνικού μεγαλείου και από την Κεντροαριστερά την επαγγελία της κοινωνικής Δικαιοσύνης. Σ' αυτό το φόντο η "Ασφάλεια" είναι η τελευταία Μεγάλη Ιδέα του συστήματος και ο Φόβος το ύστατο μέσο πειθάρχησης των "επικίνδυνων" εθνών και τάξεων. Είναι το σύγχρονο ultima ratio regis -το τελευταίο επιχείρημα του βασιλιά-, όπως έγραφαν παλιότερα τα κανόνια του πρωσικού στρατού.