ΑΝΤΑΥΓΕΙΕΣ ΣΕ ΧΡΥΣΑ ΜΑΤΙΑ

Στον αμερικανικό Νότο του 1948, ο λοχαγός Πέντερτον δυσκολεύεται να επιβληθεί στην εγωκεντρική και αναιδή σύζυγό του, αδιαφορώντας ταυτόχρονα για την ερωτική της σχέση με έναν γείτονα αξιωματικό, ο γάμος του οποίου είναι επίσης κλονισμένος. Η εμφάνιση ενός ηδονοβλεψία στρατιώτη θα φέρει στην επιφάνεια τα σεξουαλικά απωθημένα των δύο ζευγαριών.
Το βιβλίο έχει μεταφερθεί στον κινηματογράφο από τον Τζον Χιούστον (1967), με πρωταγωνιστές την Ελίζαμπεθ Τέιλορ και τον Μάρλον Μπράντο. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Σχεδιασμένο με άψογο τρόπο. Διακρίνεται για την επιγραμματική ακρίβειά του. Επιπλέον, πιστεύω πως καταφέρνει άψογα να επιβάλει την πραγματικότητά του, να δημιουργήσει έναν κόσμο δικό του, κι αυτό είναι το στοιχείο που ξεχωρίζει κυρίως το έργο ενός μεγάλου καλλιτέχνη από ενός επαγγελματία συγγραφέα. (Από το επίμετρο του Τενεσί Ουίλιαμς)

Με το πυκνό της λόγο, με ένα ύφος σχεδόν κλινικό και με μια αξιοθαύμαστη "επιγραμματική ακρίβεια", όπως χαρακτηριστικά έγραψε ο Τενεσί Ουίλαμς, η Μακ Κάλερς συνθέτει ένα αξέχαστο, δυνατό δράμα. Ο αναγνώστης έχει την εντύπωση πως όλο το σκηνικό του μυθιστορήματος είναι βυθισμένο στο ημίφως. Σχεδόν τίποτε δεν λέγεται με τον όνομα του αν και την ίδια στιγμή είναι όλα παρόντα έτοιμα να θέσουν εκτός λειτουργίας κάθε πτυχή της ζωής. Η δύναμη της αφήγησης της Μακ Κάλερς επιβάλλεται στον αναγνώστη του που αρχίζει να συμμερίζεται τη βαριά μελαγχολία του νότου, τη μοναξιά του στρατοπέδου, την υγρασία του δάσους, τη μυρωδιά των στάβλων μέσα στους οποίους αναμετράται συχνά η ματιά του λοχαγού με εκείνη του μοναχικού στρατιώτη. Το επίμετρο του Τενεσί Ουίλιαμς δίνει - μεταξύ άλλων - στοιχεία για την υποδοχή του βιβλίου και για τη θέση της Μακ Κάλερς στην αμερικανική αφηγηματική παράδοση. Δικαίως οι εκδόσεις Μεταίχμιο παρουσιάζουν το βιβλίο στη σειρά "αριστουργήματα του 20ού αιώνα". (Εύη Καρκίτη, ΑΓΓΕΛΙΟΦΟΡΟΣ, 27/6/2010)