Στις 9 Ιανουαρίου 1993, ο Ζαν-Κλωντ Ρομάν σκότωσε τη γυναίκα του, τα παιδιά του, τους γονείς του, και επιχείρησε, δίχως επιτυχία τελικά, να αυτοκτονήσει. Η ανάκριση αποκάλυψε ότι δεν ήταν γιατρός, όπως διατεινόταν, και, κάτι ακόμα πιο δύσκολο να πιστέψει κανείς, ότι δεν ήταν και τίποτε άλλο. Εξαπατούσε επί δεκαοχτώ χρόνια, και αυτό το ψέμα δεν κάλυπτε τίποτα. Καθώς πλησίαζε η ώρα της αποκάλυψης, προτίμησε να δολοφονήσει τους ανθρώπους των οποίων δεν θα μπορούσε να αντέξει το βλέμμα. Καταδικάστηκε σε ισόβια.
Γνωρίστηκα μαζί του, παραβρέθηκα στη δίκη του.
Προσπάθησα να διηγηθώ με ακρίβεια, μέρα τη μέρα, εκείνη τη ζωή της μοναξιάς, της απάτης και της απουσίας. Να φανταστώ τι υπήρχε στο μυαλό του τις άδειες ώρες, τις δίχως μάρτυρα ή σκοπό, που υποτίθεται πως περνούσε στη δουλειά του και που στην πραγματικότητα τις περνούσε στα πάρκινγκ της εθνικής οδού ή στα δάση του Ιούρα. Να καταλάβω, τέλος, τι ήταν αυτό που σε μια τέτοια ακραία ανθρώπινη ζωή με άγγιξε τόσο και το οποίο αγγίζει, πιστεύω, τον καθένα μας.