Όσο το δυνατόν εγγύτερα στο πνεύμα του Μάθιου Σάλιντζερ, ηλικίας ενός έτους, καθώς παροτρύνει ομοτράπεζό του να δεχτεί ένα κρύο φασόλι, παροτρύνω τον επιμελητή, μέντορα και (ο θεός να του δίνει δύναμη) καλύτερό μου φίλο Γουίλιαμ Σον, φύλακα άγγελο και ιθύνοντα νου του New Yorker, εραστή του απίθανου και μη ελπιδοφόρου, προστάτη των ολιγογράφων, υπερασπιστή των απελπιστικά επιτηδευμένων κι εξωφρενικά σεμνότερο των γεννημένων κορυφαίων καλλιτεχνών-επιμελητών, να δεχτεί το ισχνό αυτό βιβλιαράκι. (Από την παρουσίαση της έκδοσης)

Δύο παιδιά-θαύματα αναζητούν εναγωνίως μία θέση στον κόσμο... Ένα μικρό αριστούργημα του Σάλιντζερ.