«Η ελληνική λέξη "κοσμογονία", που σχηματίζεται από τα συνθετικά "κόσμος" (ευταξία, τάξη) και "γόνος", ρίζα του ρήματος γίγνομαι (γεννιέμαι), δηλώνει την in illo tempore γέννηση των αρχέγονων στοιχείων και την άμεση γενεσιουργία τους. Η ιδέα της γένεσης του κόσμου, στύλος της κοσμογονικής σύλληψης, αμφισβητήθηκε πολύ νωρίς. "Οι θεοί υπήρχαν πάντα, υπήρξαν ανέκαθεν" υποστηρίζει ο Επίχαρμος, ποιητής του 5ου αι. π.Χ. Στην πραγματικότητα, οι αρχέγονοι θεοί του Ησίοδου (ο λόγος του οποίου παραμένει για εμάς το κεντρικό, κύριο τεκμήριο και σύστημα αναφοράς) ή των ορφικών δεν είναι παρά ονόματα, δυνάμενα να καταστήσουν κατανοητό "κάτι" το ασύλληπτο. Ο Φερεκύδης, τελευταίος κρίκος της κοσμογονικής θεώρησης, θα έχει τη μεγαλοφυή ιδέα να συγκεράσει "το αείποτε υπάρχον" με την απροσπέλαστη γένεση του κόσμου».