Ο Theodor Lessing δεν ανήκει σε εκείνους τους κομπογιαννίτες που, κατά τον Schopenhauer, γυρεύοντας να θεραπεύσουν την βουτηγμένη στο ψέμα απ' την κορφή μέχρι τα νύχια μούσα της ιστορίας, την Κλειώ, καθώς μια πόρνη στην σύφιλη, αντιμετωπίζουν με τα γιατροσόφια τους μόνο κάποια συμπτώματα επιδεινώνοντας όμως την γενικώτερη κατάστασή της και τούτο διότι θεωρεί ότι η αλήθεια (όπως και η υγεία) δεν έχουν ούτε μπορούν να έχουν την παραμικρή σχέση με την ιστορία. Δεν είναι επίσης εξ όσων, όπως ο Nietzsche, ζητούν να ανακουφίσουν τους ανθρώπους από τον πυρετό της ιστορίας ή, έστω, να τους κάνουν να παραδεχθούν ότι πυρέσσουν ιστορικά και τούτο διότι η ανιστορικότητα αποτελεί απλώς μία από τις μεταμορφώσεις της ιστορίας - ως μιας αέναης, ανθρωποπαθούς μυθοπλασίας. Το ζητούμενο, λοιπόν, δεν είναι η θεραπεία από την ιστορία αλλά η θεραπεία δια της ιστορίας. Γιατί, και αν ακόμη η ιστορία βλάπτει τον άνθρωπο, "ο τρώσας και ιάσεται".