Η προσέγγιση ενός κειμένου ομοιάζει δίχως άλλο με τη "συνάντηση" δύο πνευμάτων: εκείνου του συντάκτη του με εκείνο του αναγνώστη του. Στη "συνάντηση" αυτή, φαίνεται πως σε πλεονεκτικότερη θέση βρίσκεται ο συντάκτης του κειμένου. Κι αυτό γιατί εκείνος είναι που "υποδέχεται" τον ανυποψίαστο αναγνώστη του στον δικό του "οίκο", στον δικό του "κόσμο", που δεν είναι άλλος από το κείμενό του, εκείνος είναι που τον κατευθύνει σε ένα γνωστικό πεδίο, προκαλώντας τον σε μια "άνιση" αναμέτρηση, καθώς ο πρώτος (ο συντάκτης) στις πλείστες των περιπτώσεων βρίσκεται σε θέση γνωστικής υπεροχής και προβαδίσματος.
Κάθε κείμενο, αναντίρρητα, αποτελεί έναν ξεχωριστό "κόσμο". Υπάρχουν τόσα κείμενα όσοι είναι και οι συντάκτες τους. καθένα από αυτά αποκαλύπτει ένα διαφορετικό "προφίλ", μια ξεχωριστή πνευματική προσωπικότητα: ο συντάκτης ενός κειμένου αφήνει σε καθένα από τα δημιουργήματά του τα "πνευματικά του αποτυπώματα", αποκαλύπτει έμμεσα ή φανερά την ταυτότητά του: τις ιδέες του, την πολιτική ιδεολογία του, την "κλάση" των ερευνητικών/επιστημονικών του δραστηριοτήτων, το μορφωτικό του επίπεδο, τις νοητικές και γλωσσικές δεξιότητές του.