Παιδιά, γονείς, αλεπούδες, σπουργίτια, χωράφια, άγιοι.
Δώδεκα διηγήματα, καρποί μιας κερασιάς που ανθίζει κάτω απ' το νερό.

«Αν ο βραχύς λόγος του Παλαβού, με την κοφτή του ποίηση, κρατά για παράδειγμα από τον Βαλτινό, η ίδια του η θεματική, συχνά, πάει παραπίσω ως τον Παπαδιαμάντη ακόμα, και η μεταφυσική ματιά που υπάρχει εδώ απέναντι στον κόσμο («Το παιδί», «Ο Γιάννης») απέχει παρασάγγας απ’ το λυρισμό χωρίς μεταφυσική (ή, πιο ορθά, τη μεταφυσική χωρίς θρησκευτικότητα) του Στέγκνερ, που ακολουθεί μιαν άλλην, αμερικανική παράδοση». (Μιχάλης Μακρόπουλος, bookpress.gr - 06/07/2019)