Όταν αποφασίζεις ν' ασχοληθείς ουσιαστικά με το ποιητικό έργο του Ράινερ Μαρία Ρίλκε -τουλάχιστον μ' αυτό που είναι γνωστό από μεταφράσεις Ελλήνων μεταφραστών- και αρχίζεις να συγκεντρώνεις το υλικό, που θα σου χρειαστεί για να προχωρήσεις πιο πέρα απ' ό, τι έχει παραδοθεί, δεν υποψιάζεσαι την οδυνηρή περιδιάβαση στην οποία θα σε οδηγήσει ο λυρικός αυτός ποταμός της γερμανόφωνης λογοτεχνίας του 20ού αιώνα.
Αν σταθείς εκστατικός στο αχνόφωτο υψίπεδο της εξπρεσσιονιστικής του έμπνευσης, όπου θροΐζει ο άνεμος του ανήσυχου και συνεχώς ανικανοποίητου πνεύματός του, αισθάνεσαι να σε συνέχει το ιερόν εκείνο δέος που προκαλεί πάντα ο μυστικιστικός μετεωρισμός του ασίγαστου λυρικού πάθους ενός υψιπέτη ποιητή. Ενός εμπνευσμένου που αισθάνεται το θρόισμα της θεότητας χωρίς, ωστόσο, να μπορεί απόλυτα να το κατακτήσει, για να ηρεμήσει μέσα στη βελούδινη αφή της παρουσίας του.