Και στα τρία πασχαλινά διηγήματα του τόμου αυτού εξεικονίζεται η μόνη αληθινή κοινωνική διάσταση που έχει το έργο εν γένει του Παπαδιαμάντη, η σωτηριολογική παραπομπή στην Καινήν Κτίσιν. Ο συγγραφέας βλέπει, περιγράφει, παρατηρεί, σχολιάζει και καυτηριάζει ή επαινεί, κατά περίπτωση, πρόσωπα και καταστάσεις μέσα στον κοινωνικό περίγυρο. Τούτο όμως δεν σημαίνει ότι κοινωνιολογεί κατά την κοσμική αντίληψη, ή απλώς ηθογραφεί. Έτσι ήταν, είναι και θα είναι ο κόσμος, όσο κι αν παλεύουμε να τον φτιάξουμε κι αυτός ο σπαραγμός είναι ένα στοιχείο λογοτεχνικής χάρης που την κοσμεί η ευαισθησία και η γλωσσική ομορφιά του συγγραφέα, ο οποίος ξέρει να απαλύνει την οδύνη με την προσδοκία της Βασιλείας.