Είναι στιγμές που θέλω να ουρλιάξω ή να σταθώ παράμερα και να βάλω τα κλάματα, έτσι καθώς βλέπω, μέρα τη μέρα, να σακατεύομαι βολοδέρνοντας σε ανήλια στενά και μουχλιασμένους τοίχους.
Ψάχνω τη γειτονιά μου, τους φίλους μου... Τρυπώνω στις σαραβαλιασμένες μνήμες των γνωστών μου μήπως και βρω κάτι να μου θυμίσει το χθες.
"Που 'ναι, ρε πατέρα, το Ντεπό; Τι απέγιναν οι αλάνες και οι αυλές τους; Πως σώπασε τόσο ξαφνικά το παιδομάνι στους μαχαλάδες;"
Δεν απαντά. Η ηλεκτρονική αποβλάκωση της τηλεόρασης τον έχει προ πολλού μουγκάνει...