«Είχα να κάνω με κάποιον», συνήθιζε να γκρινιάζει η Μάρθα, όταν τύχαινε να ξυπνήσει από εφιάλτη βαρύ κι απ' τον οποίο μόνο τον τρόμο συγκρατούσε. Ο θετός γιός της, ο Άλκης, ξεκινάει τη βόλτα του μέσα στη μοίρα με την απορία για τον τρόπο του ηθοποιού - για τη μέθοδο της «υποκρισίας». Ρωτάει τον θείο του: «Πως γίνεται και δεν τρελαίνεσαι, όταν περνάς τη μισή σου ζωή παριστάνοντας κάποιον άλλον ή προβάροντας να γίνεις κάποιος άλλος;» Η Σβέτα, ο έρωτας του Άλκη. Μια γυναίκα από τη ρημαγμένη Ανατολή. Μια ερωμένη-μάνα, εξαίσια κι επικίνδυνα φυσικότερη από τη θετή. Ριγμένη από την καταιγίδα των ιστορικών ανατροπών μέσα σε μια ήδη «εκκρεμή» ελληνική οικογένεια. Σίγουρα το «Άλλο», αλλά και το «ξένο παρελθόν» κι η «αλλότρια στάση» που θα αναστατώσουν το «δικό μας», τα «παρελθόντα» μας και τα παρόντα μας. Θ' αναδιατάξουν τις θέσεις μας. Ως εκεί που όλα μένουν μονάχα οικοδομικά υλικά ενός θεατρικού κειμένου. Τίποτ' άλλο. Ως εκεί που ο Άλκης θα πεταχτεί, παραμονή Πρωτοχρονιάς, για να προλάβει ένα μαχαίρι που είχε χρόνια πριν ξεκινήσει σημαδεύοντας. Σημαδεύοντας «κάπου» - αόριστα και συγκεκριμένα.