Μια μουσική που την είχε φτιάξει για το χωράφι του. Για τα βλογημένα λιόδεντρα. Για τα "ζούμπερα" και για όλους τους καρπούς της γης. Και πως τον έπαιζε μόνον γι' αυτά.
- Μόνο για τα "ζούμπερα", για τη γης και τα δέντρα παίζω Ευδοκία! Μόνο αυτά ξέρουν τη μουσική μου!
- Μα παππού, τι ξέρουν τα "ζούμπερα" από μουσική; Ή μήπως έχουν αυτιά τα δέντρα και οι καρποί για να σ' ακούνε;
Ήταν μικρή και ο παππούς της την καταφιλούσε στα κατάμαυρα γυαλιστερά μαλλιά της, στα μάτια. Παντού.
- Ξέρουν Ευδοκία! Πώς δεν ξέρουν! Δεν βλέπεις πως μουγγώνονται; Δεν βλέπεις πως σκύβουν όλα για να μ' ακούσουν;
Κοιτούσε γύρω της κατάπληκτη γιατί τον πίστευε τον παππού της. Και μόνο τις νυχτερίδες έβλεπε να πετούν πάνω απ' το κεφάλι της και τα χιλιάδες μικρά αστέρια που κρέμονταν απ' τον ουρανό. Σε λίγο, μόλις νύχτωνε για τα καλά, ο παππούς της φόρτωνε στο μουλάρι τα μαζέματα, την έβαζε πισωκάπουλα...