Οι κυβερνήσεις της Δεξιάς και της Αριστεράς, πέρα από τις ιδεολογικές τους διαφορές, ακολούθησαν την ίδια μέθοδο και έδρεψαν ισχνά αποτελέσματα: η Γαλλία αποδείχτηκε ανίκανη να διατηρήσει έναν ρυθμό μεγέθυνσης και να αξιοποιήσει τις ευκαιρίες από τις αναδιαρθρώσεις του παγκόσμιου καπιταλισμού. Εξάλλου, η οικονομική και κοινωνική κατάσταση των στιγματιζόμενων κοινωνικών ομάδων έχει επιδεινωθεί σημαντικά, τροφοδοτώντας μια μόνιμη ανεργία. Ο κατάλογος, δυστυχώς, είναι μακρύς: από τις γυναίκες μέχρι τους νέους, περνώντας από τους μετανάστες. Αλλά αυτή η ανεργία, συνδυασμένη με την αδύναμη μεγέθυνση, εξαντλεί τον κόσμο της εργασίας. Οι εργαζόμενοι ποτέ δεν κατορθώνουν να ανακτήσουν έναν ισόρροπο συσχετισμό δυνάμεων απέναντι στο κεφάλαιο, και αγωνιούν για το αύριο. Η αγωνία εξαπλώνεται στη νεολαία. Από τη λανθάνουσα κοινωνική κατάθλιψη ξεφεύγει μόνο μια μικρή οικονομική ελίτ και τα παιδιά της.