Το βιβλίο αυτό, έκδοση 40 ανέκδοτων γραμμάτων του Φώτου Πολίτη αλλά και θεωρητική διερεύνηση του επιστολικού χώρου, κινείται ταυτόχρονα στον άξονα της διαχρονίας και της συγχρονίας. Από μια άποψη είναι γραμμένο στο πρώτο, στο δεύτερο και στο τρίτο πρόσωπο. Δεν είναι ακριβώς ό,τι θα λέγαμε πραγματεία, σχόλιο ή μελέτη. Λόγος για την επιστολογραφία, τεκμηριώνεται επίμονα με επιστολικά παραθέματα ή μεταμορφώνεται, όταν χρειάζεται, σε επιστολή. Δεν διεκδικεί κανενός είδους μεθοδολογική ή άλλη «καθαρότητα». Του αρκεί να βρίσκεται στις παρυφές: εκεί όπου, περισσότερο από τις διαχωριστικές γραμμές, κυριαρχούν οι συγκλίσεις, οι προσμίξεις, οι συνδυασμοί.