Σ' αυτό ο συγγραφέας αρνείται τα παραδοσιακά πολιτικά συστήματα και στρέφεται στο άτομο και στις αρετές του. Ο στόχος είναι η νεά ηγεμονία, η μελέτη μιας καινούριας εμπειρίας μιας κοινωνίας που βρίσκεται σε κρίση. Ο Μακιαβέλι εντυπωσιάζεται από αυτές τις νέες ηγεμονίες που δημιουργήθηκαν με βία και επιπλέον γοητεύεται από τους αρχηγούς των στρατευμάτων. Πέρα απ' αυτά, προβληματίζεται με τη δημιουργία των μεγάλων δυτικών μοναρχιών (Ισπανία, Γαλλία, Γερμανία) που κυβερνιούνται από έναν απόλυτο ηγεμόνα.

Ο Μακιαβέλι είναι μια προσωπικότητα που απασχόλησε πολύ φιλοσόφους και ιστορικούς όλων των εποχών. Μετά το θάνατό του και για τους επόμενους αιώνες το έργο του αντιμετωπίστηκε με δυσπιστία. Οι απόψεις γι' αυτόν ποίκιλλαν ανάμεσα στην εικόνα του διαβολικού πολιτικού και του θεωρητικού της μοντέρνας απολυταρχίας.

Αν και το έργο δηλώνει την εποχή που γράφτηκε, αξίζει τον κόπο να διαβαστεί, γιατί ο Μακιαβέλι είναι ένας μεγάλος τεχνίτης τόσο της καθαρής πολιτικής όσο και του πάθους και της ορμής γι' αυτό που γράφει.