Η αναγεννησιακή κουλτούρα είναι βαθιά διαποτισμένη στο εσωτερικό της από την ιστορικά καθορισμένη τραγωδία. Με την έλευση της Αναγέννησης εμφανίζεται η "ανθρώπινη ατομικότητα" ως δημιουργική αρχή, η δε κοινωνική φαντασία ως απόλυτη αρχή και σκοπός της ζωής της κοινωνίας. Οι αντικειμενικά και υποκειμενικά σημαίνοντες καθορισμοί της νέας κοινωνικότητας στην εποχή της Αναγέννησης είναι ουσιαστικά διαφορετικοί απ' αυτούς της προηγούμενης μορφής της κοινωνίας και στα βάθη τους περιέχουν την ίδια την άρνησή τους.