Η μελέτη αυτή εντάσσεται στην προσπάθεια του συγγραφέα να διαγράφει την παρουσία του παιδιού στη νεοελληνική ποίηση. Στηριζόμενος σε σύγχρονες θεωρίες της λογοτεχνίας, καταγράφει τις αντιδράσεις των ενηλίκων και της φύσης εξαιτίας του θανάτου ενός παιδιού, ανιχνεύει την παρουσία του παιδιού στον Ελύτη, χαρτογραφεί τη θέση του στο Βρεττάκο, δίνει το στίγμα του στο Λειβαδίτη και παρακολουθεί τη διαμόρφωση της φυλετικής του συνείδησης στη Βαμβουνάκη.

Εκείνο που χαρακτηρίζει την εργασία αυτή είναι ότι συνεξετάζεται ο κόσμος των παιδιών με την κοινωνία των ενηλίκων. Έτσι, το παιδί τοποθετείται και παρακολουθείται στο φυσικό του χώρο, με την ανεμελιά, τις παιδικές αταξίες, αλλά κυρίως τις κοινωνικές αδικίες σε βάρος του, ώστε να εμφανίζεται θύμα των ενηλίκων.