Αποτελώντας γεωγραφικό τμήμα της Ευρώπης, χωρίς όμως να θεωρούνται ποτέ πολιτισμικός χώρος της Δύσης, τα Βαλκάνια παρέμεναν επί αιώνες εγκλωβισμένα ανάμεσα στα υποκείμενα του δικού τους ιστορικοκοινωνικού πεδίου. Η ιστορία μαζί με την τραχειά μορφολογία του βαλκανικού τοπίου υπήρξαν οι κύριοι συνθετικοί παράγοντες εγχώριων εθνοπολιτισμικών όψεων, οι οποίοι διαμόρφωναν ένα εκρηκτικό κοινωνικοψυχολογικό περιβάλλον στο συνολικό χώρο της χερσονήσου. 

Τα Βαλκάνια δεν υπήρξαν μόνο σταυροδρόμι πολιτισμών, αλλά και πεδίο αντιπαράθεσης επεκτατισμών. Η ξένη επικυριαρχία στη χερσόνησο του Αίμου, όπου η έννοια της αντίστασης προσλάμβανε ανέκαθεν εθνοϊδεολογικές διαστάσεις, συντηρούσε διαρκώς και ένα κλίμα εγχώριας αντιπαλότητας, κρατώντας έτσι τους βαλκανικούς λαούς διαιρεμένους και σε συνθήκες υπανάπτυξης. 

Εκμεταλλευόμενες τις εθνοτικές κυρίως αλλά και τις θρησκευτικές διαφορές μεταξύ των Νοτιοσλάβων, οι έξωθεν παρεμβάσεις επανήλθαν παράλληλα με την αποσύνθεση του τιτοϊκού καθεστώτος, επιδιώκοντας πλέον την πλήρη ενσωμάτωση των δυτικών Βαλκανίων στο σύστημα της παγκόσμιας αγοράς. 

Ο γιουγκοσλαβικός πόλεμος κατεδάφισε ό,τι θετικό είχαν οικοδομήσει από κοινού για πολλές δεκαετίες οι εθνότητες των Νοτιοσλάβων. Ένας τέτοιος πόλεμος δεν κατέστρεψε μόνο υλικές, αλλά και ιστορικές υποδομές, κατακερματίζοντας έτσι τη βάση μιας επενδυμένης με κοινά πολιτιστικά και εθνογιουγκοσλαβικά στοιχεία κρατικής συγκρότησης.