Στηριγμένο σε πρωτογενές υλικό του αθηναϊκού τύπου της περιόδου, το βιβλίο παρουσιάζει και αναλύει τη διαμόρφωση και τις μεταλλάξεις της συντηρητικής σκέψης στην Ελλάδα από τη Μικρασιατική Καταστροφή μέχρι τη Δικτατορία των Συνταγματαρχών. Στο πρώτο κύριο μέρος της μελέτης διερευνάται το πώς μέσα από την καταγγελία του βενιζελικού έθνους από τους αντιβενιζελικούς, που αυτοπροσδιορίζονταν ως νομιμόφρονες και συνταγματικοί, συγκροτήθηκε η έννοια του λαού. Ο «λαός» γίνεται ο «λαός των νομιμοφρόνων» και συμπορεύεται σε ένα βαθμό με εκείνους τους συντηρητικούς αστούς που έχουν ως σημαία τους την κουλτούρα της τάξης, του μέτρου και της ψυχικής ενότητας του έθνους. Πρόκειται για μια έννοια του λαού η οποία αντιπαραβάλλεται με την ιδέα των πραγματικών Ελλήνων που εμφανίζεται λίγο πριν από τη Μεταξική Δικτατορία και λειτουργεί ως νομιμοποιητική της αιχμή, ενώ αποτελεί γέφυρα και θεμέλιο της μεταπολεμικής συντηρητικής σκέψης, που επηρεασμένη από τη διεθνή εμπειρία στηρίχτηκε στον αντικομμουνισμό και την εθνικοφροσύνη.